“1937’de doğdu
Beş yıl sonra bozkırda
Babasının yanında çoban oldu
Öksüz kuzuları sevdi, köpeğini, eşeğini
Güneşin soğuktan bağrı yanık
Kara kuru yoksul
Ama sonsuz hür bir çocukluğu oldu
Gençliğinde hiçbir kızın elini tutmadı
Ve bir gün doktor oldu
Sonra artiz
Malın gözüydü artık
Nice kadınlar sevdi
Hiçbiri yoktu
Çünkü onları öpmüyor
Karate yapıyordu
Yüzlerce film, o kadar köfte
Hayatı boyunca ‘nayır’, ‘nolamaz’ dedi
Geçenlerde öldü
Reklam filmi çekerken”
O, kendi kendisini anlattığı bu şiirinde de bahsettiği gibi bir bozkır çocuğu. Ancak yüreğinin topraklarına çeşit çeşit yetenekler ekmiş bir sanatkâr. Yüreğini bozkır ve çorak bırakmamış, ekmiş, biçmiş, yeşertmiş. Türlü türlü yemiş üretmiş ve derdi, davası hep memleket olmuş, vatan olmuş. Aktörlüğünü de şairliğini de memleketine yontmuş. “Memleketim” diye seslenmiş “Memleketim” diye içlenmiş. Sonra bir başka dizelerde şöyle devam etmiş;
YORUMLAR