Abdülhamit dönemine gelindiğinde ordunun vilayetlerdeki kısmı tamamen kendi haline bırakılmıştı, bakımsızdı. Subay maaşları 3–4 ayda, bazen 6 ayda bir kere verilirdi. Teçhizat, silah, bakımsız ve eksik idi. Yalnız, herhangi bir harekette bulunmalarına mâni olmak için Abdülhamit, bu birliklerin kumandalarına kendisine sadık olan kimselerden tayin edilmesine çok dikkat ederdi. Subayların, imkân nispetinde İstanbul’a gelmemesine, “görmediği için gönlünün katlanmasına” dikkat edilirdi. İstanbul’daki “Muhafız Alayları” ise en iyi şekilde giydirilir, yedirilir, en iyi kışlalarda yatırılırdı. Subayları her ay muntazaman maaşlarını alırlardı. Bu alayların nüfusu ekseriya, Arnavut, Arap idi. Bu birlikte aranılan yegâne meziyet “sadakat” olduğu için subaylardan çok askerlerine yüz verilir, onların İstanbul’da yaptıkları edepsizliğe, şımarıklığa göz yumulurdu. Darılıp da Padişaha yüz çevirirler diye, askerler ile ayrı ayrı meşgul olunur, sık sık hediyelerle teklif edilirdi. Buna rağmen “biri yer, biri bakar, kıyamet bundan kopar” fetvasınca, sonunda kıyamet yemeyip bakanlardan kopmuş,” Hareket Ordusu” halinde İstanbul’a gelmiştir.
Türkmen Muhafız Bölüğü Karakeçili Aşireti
İlk defa Devlet’in kurulmasında, diğer Türkmen Beyleri yerine “devşirme” yolu ile yetişenler geçince, Türkmen Beyleri yavaş yavaş kendi kabilelerinin başına dönüp, kabuklarına çekildiler. İmparatorluk üç kıtaya yayılıp haşmetli devirlerini yaşadığı devirlerde, artık ne eski Türkmenlik hayatı ne de Söğüt’te kalmış olan ilk Türkmen kabileleri hatırlanır oldular. Fakat 400 sene sonra İmparatorlukta bölünme ve parçalanma başlayınca, o ilk fışkırma devri yeniden hatırlanmaya başlandı. Daha doğrusu Söğüt’te kalan Karakeçili Türkmenlerinin 500–600 sene unutmadan yaşattıkları bir gelenek, 1848’e doğru onların yeniden hatırlanmasına sebep oldu. Karakeçililer, kendilerini Anadolu’ya getiren ve büyük bir imparatorluğun kurulmasına sebep olan, belki kendilerinin Anadolu’da reisleri olan Ertuğrul Bey’in Söğüt’teki türbesini her sene büyük bir merasimle ziyaret ediyorlardı. Ertuğrul Bey’in ziyaret günü yaklaşınca, Karakeçililer bayrama hazırlanır gibi, hazırlanırlar, yeni elbiselerini giyerler, kurbanlarını alırlar, toplanma yeri olan Oluklu Köyü’ne gelirlerdi. Aralarından birinin kumandası altında ve muntazam bir halde Söğüt’e yürürler, Söğüt’te davul ve zurna ile karşılanırlar, doğruca türbenin yanına gelip atlarından inerler, huşu ile eski beylerini ziyaret ederler, kurbanlar kesilir, mevlit okunur, dua edilirdi. Bundan sonra, cirit oyunları oynarlar, at koşusu yaparlar, güreş ederlerdi. Dört gün sonra ziyarete son verilir, herkes yerine dönerdi.
Asırlarca Karakeçililer arasında devam eden bu adet, Abdülhamit’in nazarı dikkatini çekti. Her topluluktan kuşkulanan Abdülhamit, önce kendisine yapılan bir Jurnal ile Karakeçililerin toplantısından da kuşkulanmıştı. Fakat sonra işin esasını anlayınca Karakeçilileri takdir etmeye başladı. Hatta bu ziyaret merasimine atlı bir jandarma bölüğünün de refakat etmesini emrederek, eski geleneğe resmi bir mahiyet vermiştir. Ayrıca, Karakeçili kabile reislerine 1900’den sonra nişanlar da verdi. Ertuğrul” adıyla mızraklı bir süvari alayı teşkil etti. Bir harp gemisine “Ertuğrul” ismini koydu.
“Ertuğrul’un ocağında uyandık.
Şehitlerin kanlarıyla boyandık.”
Diye bir marş bestelendi. Bu arada Abdülhamit Karakeçili gençlerinden bir de “muhafız bölüğü” teşkil edip yanına aldı. Bu aşiret çocuklarının damarlarındaki temiz Türk kanı muhitin ve zamanın tesirlerinden masun kalmıştı. Hiçbir surette bozulmamıştı. Abdülhamit, sarayı da en çok bu çocuklara güvenirdi. Tahsin Paşa: “Bilirdi ki,” diyor, “ötekiler menfaatleri için kendisine sadıktı. Sarayın pırlantası, Söğütlü maiyet bölüğü idi.200 kişiden ibaret olan Karakeçili Maiyet Bölüğü’nün hepsi de pek yakışıklı idi.
YORUMLAR